‘Van mij hoeft dat niet, al dat gedoe rondom de feestdagen’, las ik van de week op een online forum voor mensen met een eetprobleem. ‘Ik vind er geen bal aan’, voegde de schrijfster stellig eraan toe.
Het bracht me terug in de tijd. Dat zei ik ook toen ik nog midden in de eetbuien was. Maar als ik eerlijk ben, klopte dat niet.
Ik wilde niets liever dan van de feestdagen genieten
Ik droomde ervan om ongegeneerd plezier te maken, samen met de mensen om me heen. Zoals ik dat als kind had gedaan. Maar door de jaren heen was ik verstrikt geraakt in een web van zorgen, schaamte en schuldgevoelens rondom eten en mijn gewicht. Dat maakte dat ik me vaak geen houding wist te geven in gezelschap. Ik was alleen maar met eten bezig, of ik nou at of juist niet.
Gezellig meedoen of niet?
De ene keer deed ik gewoon mee en at ik alles wat voorbijkwam.
Letterlijk.
Ach, het is feest, het hoort zo, ik doe er iedereen een plezier mee, dacht ik bij mezelf, terwijl beelden van een exploderende weegschaal door mijn hoofd spookten.
De andere keer sloeg ik juist demonstratief al het lekkers af. ‘Nee, dank je wel, ik ben op dieet’, kondigde ik fier aan. Kijk mij nou voor mijn gezondheid kiezen! Om vervolgens zwijgend al die mensen te vervloeken die aan het smikkelen waren.
Wat ik ook deed, ik voelde bergen stress en frustratie. En het leidde tot hetzelfde resultaat...
Er kwam er altijd een eetbui van
Na afloop van zo’n ‘feestje’ kreeg ik geheid een eetbui. Of meerdere, soms dagen achter elkaar. Het kostte me héél véél energie om mezelf uit die negatieve cyclus te halen.
Hierdoor begon ik een vorm van sociale afkeer of angst te ontwikkelen: liever niet naar een feestje dan de eetbuien achteraf, met alle zelfhaat die ik dan voelde!
Ik zegde last minute af
Omdat ik het nooit goed leek te doen, of ik nou ‘gewoon’ mee at of juist niet, begon ik feesten te mijden, afspraken met vriendinnen af te zeggen, niet meer bij borrels op te dagen.
Meestal verzon ik een laf smoesje. Te druk, of iets wat onverwachts tussendoor gekomen was. Ik stuurde mijn verontschuldigend chatbericht last minute. In de hoop dat er geen antwoord zou komen en er geen discussie zou ontstaan. Ik durfde niet uit te spreken wat er aan de hand was. Natuurlijk mocht niemand van mijn eetbuien weten.
Terwijl de anderen borrelden en feestten, werkte ik door of zat ik eenzaam thuis.
Dat was niet oké
Pas toen ik werk van mijn eetbuien en mijn relatie met eten maakte realiseerde ik mij dat ik mijn sociale leven aan het opgeven was vanwege mijn eetprobleem. En dat dat niet oké was!
Wij mensen zijn sociale dieren. We willen graag gezelschap, met anderen zijn, en natuurlijk samen plezier maken. Verbinding met anderen draagt bij aan ons mentale welzijn, of het nou familie, vrienden, collega’s of kennissen zijn. En ik had best een manier kunnen vinden om bij al die gelegenheden aanwezig te zijn, ook zonder mijn strubbelingen met jan en alleman te delen, en ervan te genieten.
Ik ging focussen op verbinding
Ik besloot om mijn focus van het eten naar verbinding met anderen te verleggen, en ontdekte ik dat ik daardoor alsnog de moed kon vinden om weer buiten de deur af te spreken.
Contact werd weer fijn!
Met mezelf maakte ik de afspraak dat ik wegging van een borrel of een feestje zodra ik het gevoel had dat het goed was, dat ik aan mijn trekken gekomen was qua verbinding. Al was het feest nog lang niet afgelopen, of het eten niet op.
Verbinding creëren is makkelijk
Verbinding creëren is makkelijker dan je denkt. Wat mij geholpen heeft is om mezelf een simpele vraag te stellen, van tevoren (als ik wist wie dan aanwezig zou zijn) of on the spot: met wie wil ik het liefst praten? Al is het maar één persoon.
Ik liep dan naar die persoon toe. Met een glimlach, dat hielp! Ik maakte echt contact, stelde vragen, en stelde me nieuwsgierig op. Ik gaf die persoon mijn volle aandacht. En dan merkte ik dat die aandacht vanzelf naar mij terugkwam. Er ontstond een band met die persoon en het voelde heerlijk! En als je volle aandacht bij een ander is, dan kan ‘ie niet bij het eten zijn…
Zó geniet ik weer van de feestdagen
Toen het me lukte om stelselmatig verbinding te creëren, kwam ik los van het idee dat ik iets aan moest met het eten dat op tafel stond of aangeboden werd.
Nemen of niet nemen.
Gezellig meedoen of juist niet.
Het maakte me niets meer uit. Het ging om de mensen, om de verbinding. Zo hervond ik weer plezier in mijn sociaal leven.
Nu geniet ik oprecht van de feestdagen. Ik kijk er ook naar uit. Lekker eten hoort erbij, maar vervult niet meer de hoofdrol. Ik weet nu waar ik het liefste voor ga: de mooie gesprekken! Voor mij zijn feestdagen geen ‘gedoe’ meer, maar werkelijk: feest.
Met wie wil je het liefst praten met de feestdagen?
