‘Vakantie is voor mij vrijheid. Dus kom maar door met dat eten’, zegt mijn klant.
Ze heeft vakantie, ze wil genieten!
Ik snap haar. Het hele jaar door is ze ‘aan’, moet ze presteren, resultaten halen in haar veeleisende baan. Daarnaast heeft ze nog een gezin, een rijk sociaal leven, en een bejaarde moeder die mantelzorg nodig heeft.
Op vakantie wil ze dus even nergens meer aan hoeven denken. Alleen genieten. En daar hoort eten bij. Lekker eten. ‘En cocktails’, voegt ze vrolijk toe.
Genieten, dat is speciaal eten
Dat eten moet wel speciaal zijn. Ze houdt van traditionele gerechten, huisgemaakt voedsel dat tijd en aandacht nodig heeft gehad. Eten dat rijk aan smaak is. Eten met een verhaal.
Maar tja… door haar drukke leven heeft ze eigenlijk nooit de kans om dat soort dingen te eten. Het wordt vaker wel dan niet hap-snap maaltijdjes tussendoor, ook afhaal (‘dat sowieso nooit bijzonder is’), met aan het einde van de dag een ‘flinke zoete eetbui’. Daar baalt ze enorm van want dat is niet wat ze wil.
In de vakantietijd, die ze afwisselend in Europa en Azië doorbrengt, maakt ze het afzien van het hele jaar ‘goed’. Bruinbakken op het strand is niet haar ding. Liever struint ze lokale markten en foodhallen af op zoek naar nieuwe smaaksensaties. ‘Dwalen op plekken waar veel lekker eten is, eten dat bovendien anders is dan je gewend bent, wat wil een mens nog meer?’, zegt ze.
Haar gezin begrijpt er niets van en verkiest andere activiteiten. Gelukkig kan iedereen wel het uiteten ’s avonds waarderen.
Ze kan het niet laten: bunkeren
Terwijl we praten merk ik dat er toch iets is dat haar dwars zit. ‘Dan heb ik eindelijk dat speciaal eten voor mijn neus waar ik het hele jaar door naar verlang, en neem ik me voor om het mindful te eten. Maar ga ik alsnog bunkeren. Naar binnen proppen. Zonder het te proeven’.
Samen onderzoeken we waar dit door komt.
De eetdrang heeft zich uitgenodigd op haar vakantie
Al snel realiseert ze zich dat eetdrang in het spel is. Datzelfde automatische programma dat thuis haar eetbuien veroorzaakt.
‘Ik word in de maling genomen… Want bunkeren voelt helemaal niet als vrijheid of genieten’, zegt ze. ‘Misschien heel even in het begin, maar daarna niet meer’. Bijna iedere avond gaat ze met buikpijn naar bed.
Het verhaal dat vakantie in de kern over lekker eten gaat en dat dát de enige manier is om plezier te ervaren, dient haar dus niet. Het is een smoesje van de eetdrang om de eetbui-gewoonte in stand te houden.
Voor de goede orde, en dat vertel ik haar: ze mag van bijzondere en lekkere gerechten houden, en ze ook eten! Alleen betekent dat nog niet dat ze zichzelf een vrijbrief geeft en helemaal erop losgaat. Ze wil immers voor zichzelf goed zorgen. Ze is al zo bang om verder aan te komen.
Haar brein voelt een tekort
Ik wijs haar nog op iets dat ze eerder opmerkte, en mogelijk ook speelt. Het feit dat ze buiten de vakantietijd om zichzelf weinig speciaal eten gunt, terwijl ze dat kennelijk belangrijk vindt.
Het is mogelijk dat haar primitieve brein (waar de eetdrang vandaan komt) een tekort ervaart hierdoor. En wanneer ze op vakantie is en al dat lekker eten ineens aan bod komt, zijn kans schoon ziet én grijpt.
‘Typisch dat je dat zegt’, reageert ze. ‘Als ik aan het bunkeren ben heb ik inderdaad vaak de gedachte: dat eten is er straks niet meer, dat is alleen hier beschikbaar, dus moet ik het nu nemen en veel ook’.
De oplossing is onderweg
In de komende drie maanden gaan we samen daaraan werken. Haar brein geruststellen, de eetdrang ontmaskeren, al zijn smoesjes opruimen. Daarnaast ga ik haar leren om zichzelf weer met liefde te voeden, of ze op vakantie is of niet. Daar hoort lekker eten bij. En natuurlijk ook af en toe een cocktail!
Ga jij los op regionale specialiteiten in de vakantie? Of ben je meer van de cocktails en de borrelplanken?
