Je eetbuien vreten je energie op

‘Wat een energie spat van je af’, zegt ze tijdens ons gesprek. ‘Had ik er maar een fractie van, dan zou mijn leven er heel anders uitzien’.
 

Ze is uitgeput

Haar eetbuien en de continue strijd met haar gewicht putten haar uit. ‘Er zijn dagen dat ik wakker word en direct denk: dit wordt er weer zo eentje, zo’n dag waar ik helemaal geen zin in heb. Zo’n dag die ik het liefst op de bank wil doorbrengen met mijn mobiel, in een zo wijd mogelijk joggingbroek, en natuurlijk eten erbij. Heel. Veel. Eten’.
 

Maar ze heeft een gezin en ze moet werken

Uiteindelijk herpakt ze zichzelf. ‘Ik heb twee kids die op mij wachten, en ik kan me niet om de haverklap ziekmelden bij mijn werk. Maar dan sleep ik me door zo’n dag heen. Ik kan me niet concentreren op wat ik doe want ik loop continu met een onrustig gevoel rond. Ik weet waar dat onrustige gevoel vandaan komt. Ik heb zin in eten. Ik heb zin in een eetbui.’
 

De eetdrang laat haar niet los 

Natuurlijk wil ze niet aan dat gevoel toegeven. Dus probeert ze uit alle macht alle trucjes die ze in therapie geleerd heeft in de hoop dat de eetdrang minder wordt. Even een praatje maken met een collega ter afleiding, al het lekkers uit het zicht halen, buiten wandelen tijdens de lunchpauze, veel water drinken, een timer zetten en de eetbui proberen uit te stellen, gedachten analyseren, emoties de ruimte geven…

‘Alleen is het alsof de eetdrang daardoor sterker wordt, zucht ze. Het stemmetje in mijn hoofd blijft tetteren’.

De eetdrang laat haar niet los.
 

Aan het einde van de dag kan ze niet meer vechten

Als haar werk erop zit belt ze haar man dat ze later thuiskomt. Een meeting loopt uit. Of hij even hun dochters van de opvang wil ophalen. Terwijl ze de ruimte voor haar eetbui regelt, voelt ze al lichtjes de schaamte, maar de eetdrang is sterker… Dan rijdt ze linea recta naar de McDonalds en bestelt. Ze kan gewoon niet meer vechten. De eetdrang heeft weer gewonnen.
 

Alles voor de fix

‘Wat gebeurt er?’ vraag ik haar omdat ik een traan over haar wang zie rollen, en zij zegt: ‘Ik vind dit best heftig: ik lieg gewoon, ik doe alsof... Daar voel ik me erg schuldig erover, dat is zó oneerlijk tegenover mijn man. Want hij weet van niets, ik praat er niet over met hem. Maar het wordt een soort tweede natuur, je draait je hand er niet meer voor om. Alles voor de fix’.
 

Is ze eetverslaafd?

‘Soms denk ik dat ik verslaafd ben aan eten, aan die snelle suikers. Daar lees ik ook over. Maar ik denk dat er toch iets anders aan de hand is. Dat stemmetje in mijn hoofd is er de hele tijd. Het heeft de touwtjes in handen. Ik ben maar een marionet, lijkt het wel. Ik luister en gehoorzaam. Tegen zoiets kan ik toch niet op?’

Ik leg haar uit dat wat ze meemaakt als een eetverslaving kan aanvoelen, maar het niet is. Waar ze last van heeft is een conditionering, een automatisch patroon dat doorgedraaid is.

Dat patroon spoort haar telkens aan om een eetbui te hebben, maar ze kan er wél tegenop. Ze kan ervan af. Want we kunnen allemaal ons brein veranderen, herprogrammeren.
 

Ze kan haar energie terugkrijgen

Wanneer ze met mij aan de slag gaat met de eetdrang zal het haar lukken om haar eetbuien te stoppen. Het stemmetje in haar hoofd wordt stil, ze krijgt ruimte voor fijnere gedachten, ze hoeft niet meer te liegen, of zich zorgen te maken over haar gewicht.

Dan komt haar energie vanzelf weer terug. Net als bij mij.

‘Daar kan ik alleen van dromen’, zegt ze. ‘Met mijn kinderen dollen, achter hen aan rennen… net zo veel energie uitstralen als jij – wat een heerlijk perspectief!’

 Wat zou jij doen als je meer energie had? Ook dollen met je kinderen?