‘Ik haat die zin: als ik het kan, dan kan jij het ook. Dat is zo’n dooddoener. Iedereen is uniek, dat zeg jij zelf. Dus die klopt niet’.
Ze gelooft niet dat het voor haar haalbaar is
Al jaren heeft ze eetbuien. Ze kan inmiddels een boek schrijven over alles wat ze geprobeerd heeft om ervan af te komen. Waarom zou het deze keer wel werken? Na een vliegende start in mijn coachingsprogramma heeft ze het moeilijk. Er is weerstand. ‘Ik heb het nooit meer dan 3-4 weken volgehouden’, zegt ze. Om aansluitend aan te geven dat ze hoogsensitief is, een angststoornis heeft en gevoelig is voor depressie.
Wat er ook is, het definieert haar niet
Het kan zo zijn dat ze dit alles in zich heeft, en in dat opzicht is ze inderdaad uniek. Tegelijkertijd definieert het haar niet.
Je bent nooit je aandoeningen, breinchemie of persoonlijke eigenschappen. Je hebt altijd een keuze. Ik bedoel daarmee dat wát er ook met jou is of jou in het leven overkomt (en niemand op deze planeet blijft ziekte, ongeluk, verlies of ander onheil bespaard), je er altijd voor kan kiezen hóe je daarmee wil omgaan.
Kom aan het stuur!
Je kan je laten verteren door wat er gebeurt. Of je kan jezelf één vraag stellen: in hoeverre dient het mij om hier zoveel aandacht aan te geven? Als je je ervan bewust wordt dat het je niet helpt, kom je aan het stuur. Je denkt ineens in mogelijkheden en doet wat je te doen hebt. Je neemt verantwoordelijkheid voor je welzijn.
Ontrafel de smoesjes
Is het makkelijk? Vaak niet. Veranderen kost energie en is niet zonder risico. Je brein laat dus liever alles bij het oude en presenteert je allerlei smoesjes om vooral niets te doen. Tegensputteren, noem ik dat. Zo kan het je op het idee brengen dat het je nooit gaat lukken om een einde aan je eetbuien te maken omdat jij het eerder nooit meer dan 3-4 weken volgehouden hebt, hoogsensitief bent, een angststoornis hebt en gevoelig bent voor depressie. Aan jou de keuze om dat te geloven of niet.
Het is oefenen
Ineens komt het besef. Ja, ze is uniek en het valt niet mee om met haar ‘koffer’ (zoals ze die noemt) door het leven te gaan. Maar ze hoeft zich niet erdoor te laten leiden, of haar toekomst erdoor te laten bepalen. Ze kan voelen dat hij er is, en haar focus verleggen naar wat ze te doen heeft om haar eetprobleem op te lossen. Het is een kwestie van oefenen.
Ze kan het wél
Na een week merkt ze al het verschil. Het lukt haar steeds makkelijker om de ‘koffer’ op de achtergrond te laten en aandacht aan het programma en dus aan haar herstel te besteden. Ze heeft dan ook geen eetbui gehad en veel minder eetdrang. Het enige wat ze nu hoeft te doen is herhalen, herhalen, herhalen. Want alleen door de herhaling kan ze haar brein duurzaam veranderen. Ze glimlacht: ‘ik begrijp nu wat jij bedoelde met die zin. Die klopt wel. Ik begin ook te geloven dat ik het kan’.
Welke argumenten gebruikt jouw brein om je ervan te overtuigen dat het jóu niet gaat lukken?
